فولاد چیست و تفاوت آن با آهن
فولاد آلیاژی است از آهن که با افزودن درصدی کربن (معمولاً بین ۰٫۰۰۲ تا ۲٫۱ درصد) خواصی چون استحکام بالا، شکل‌پذیری مناسب و مقاومت کششی مطلوب پیدا می‌کند. این ترکیب به کمک عناصر آلیاژی و عملیات حرارتی قابل تنظیم بوده و بسته به نوع کاربرد، ویژگی‌های آن تغییر می‌یابد. فولاد به‌دلیل قیمت مناسب
و مقاومت بالا، در صنایع گوناگونی مانند ساختمان‌سازی، تولید خودرو، کشتی‌سازی، ساخت پل، ماشین‌آلات سنگین و حتی تجهیزات نظامی کاربرد گسترده دارد. امروزه با بهره‌گیری از روش‌هایی نظیر فولادسازی به شیوه اکسیژن قلیایی، کیفیت و خلوص فولاد افزایش یافته و هزینه تولید کاهش پیدا کرده است. تلفیق استحکام و قابلیت شکل‌پذیری، از طریق کنترل ساختارهای فازی مانند آستنیت در فولادهای پیشرفته، امکان‌پذیر شده و همین امر فولاد را به یکی از پرمصرف‌ترین مواد صنعتی در جهان تبدیل کرده است.
خواص فولاد
مقاومت بسیار بالا، مهم‌ترین خاصیت فولاد به حساب می‌آید که آن را به تاثیرگذارترین ماده صنعتی تبدیل کرده است؛ به‌طورکلی، این آلیاژ در برابر کشش، سایش و خوردگی مقاومت بالایی دارد.
البته مقاومت در برابر خوردگی مربوط به گریدهای فولاد ضد زنگ می‌شود. علاوه بر این، فولادها دارای دوام و پایداری مطلوبی در شرایط بارگذاری مختلف هستند. ضمنا، فولاد به دلیل فراوانی و در دسترس بودن منابع ساختش و همین‌طور هزینه مناسب آن به یک آلیاژ پرمصرف و کاربردی تبدیل شده است.
آهن به عنوان یکی از عناصر فراوان در پوسته زمین شناخته می‌شود و فلز پایه بسیاری از محصولات است. فولادها یکی از همین محصولات هستند که ۵۰ درصد آن‌ها با آهن تشکیل شده است. بر همین اساس، از آهن به عنوان عنصر اصلی فولاد یاد می‌کنند. ضمنا، در صورتی که میزان آهن موجود در آلیاژ کمتر از ۵۰ درصد باشد، دیگر به آن فولاد گفته نمی‌شود. به‌علاوه، اگر آلیاژی متشکل از آهن و کربن دارای کربن بیش از حد باشد، فولاد نیست و در دسته چدن‌ها قرار می‌گیرد.
